Erbij blijven. 
Misschien is dat wel het allermoeilijkste
in ontmoetingen met mensen die lijden.

Erbij blijven.
Niet weglopen, maar blijven.
Machteloos wellicht, maar blijven.

Blijven bij de mens die rouwt om een verloren dierbare,
om het verlies van gezondheid, van mobiliteit, …

Erbij blijven en luisteren,
al is ’t keer op keer hetzelfde verhaal.

Staan naast de mens
die hulpeloos is en in de war.
Al heeft die moderne ‘samen’-leving tal van professionele begeleidingen in petto.

Erbij blijven,
al is het maar om rust te bieden en gemeend te zeggen: “Je staat niet alleen.”

Erbij blijven,
al is het maar om rust te bieden en gemeend te zeggen: “Je staat niet alleen.”

Erbij blijven,
liefdevol, warm, open… mens-nabij.
Tijd maken en geven.
Liefdevol jezelf delen, geven en ontvangen.
Meeleven,
vanuit die actieve, snelle, harde wereld
waarin jij meedraait.

Erbij blijven,
bij de mens die geen woorden meer heeft.
Zelfs al ben je oneindig bang van die stilte.

Erbij blijven,
er gewoon zijn
en bidden als ’t kan om kracht en moed.

Erbij blijven,
’t allermoeilijkste én ’t allermooiste
dat je een medemens geven kan.